ในสมัยก่อนนั้นคนไทยไม่ได้กินข้าวสารที่เป็นเม็ดข้าวสีขาวอย่างที่เรากินกันในปัจจุบันแต่พวกเขานั้นกินแก่นข้าวซึ่งแก่นข้าวนั่นก็หมายถึงเปลือกของข้าวด้วยการที่คาดว่าจะเติบโตมานั้นหากโตเต็มที่เข้ากันก็จะมีเปลือกแข็งๆอยู่เลยชาวบ้านนั้นก็จะนำเม็ดข้าวและเปิดแข็งนั้นมาตำให้ละเอียดนำเปลือกแข็งออกมาและนำเม็ดข้าวสีขาว ไปทิ้งและเลือกที่จะกินเปลือกแข็งนั้นแทน
โดยชาวบ้านมองว่าการที่กินเปลือกแข็งของเม็ดข้าวสารนี้นั้นคือเรื่องปกติและคิดว่าหากกินเม็ดข้าวสีขาวๆจะทำให้ตายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งได้มีครอบครัวหนึ่งที่มีลูกอยู่คนนึงซึ่งเป็นเด็กน้อยอายุประมาณ 2 ขวบมีอยู่วันหนึ่งที่เขานั้นร้องไห้หนักมากต่อให้พ่อแม่นั้นจะพยายามปลอบมากเท่าไรเท่านั้นก็ไม่หยุดร้องไห้สักทีด้วยความที่คุณแม่โมโหเธอจึงตอบไปว่าจะต้มเมล็ดข้าวสีขาวให้กินเมื่อเด็กน้อยอายุวัย 2 ขวบได้ยิน
เขาก็หยุดร้องไห้ทันทีแต่เมื่อคุณแม่เห็นว่าลูกหยุดร้องไห้แล้วไปต้องเปลือกข้าวซึ่งก็คือแก่นข้าวมาให้ลูกก็ร้องไห้ต่อด้วยความที่แม่โมโหแม่เลยเอาแก่นข้าวไปทิ้งแล้วเอาเม็ดข้าวสีขาวมาต้มให้ลูกกินลูกกินก็มีความสุขหัวเราะชอบใจและสักพักก็หลับไปด้วยความที่พ่อแม่ไม่รู้จนคิดว่าลูกของตัวเองนั้นตายไปแล้วจึงพากันร้องห่มร้องไห้
แต่เมื่อเด็กนั้นได้ยินเสียงพ่อแม่ร้องไห้เขาจะลุกขึ้นมาพ่อแม่จนถึงกับต้องตกใจหลายวันผ่านมา พ่อแม่นั้นก็มักจะต้มเมล็ดข้าวสีขาวให้ลูกกินและอยากรู้ว่าทำไมลูกถึงชอบนักหนาพวกเขาจะลองกินและพบว่ามันนั้นมีรสชาติอร่อยกว่าแก่นข้าวซะอีกหลังจากนั้นไม่นานพวกเขานั้นก็เริ่มไปบอกกับทุกคนครับเมล็ดข้าวสีขาวนั้นกินได้และมีรสชาติที่อร่อยกว่าเปลือกข้าวเป็นอย่างมากมันก็เลยกลายเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรานั้นไม่กินเปลือกข้าวและก็ได้นำเมล็ดข้าวมากินกันนั่นเองค่ะ
ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าแค่การกินข้าวสารนั้นมันจะมีตำนานพวกนี้อยู่นอกจากนั้นก็ยังคงไม่น่าเชื่ออีกทีว่าคนเราในสมัยก่อนนั้นคิดว่าเมล็ดข้าวที่แสนอร่อยเหล่านั้นเป็นสิ่งที่จะทำให้พวกเขาตายแต่เราก็ต้องขอบคุณบรรพบุรุษของเราแล้วก็ เด็กน้อยคนนั้นที่ได้ทำการสอนให้ทุกคนได้รู้ว่าเปลือกข้าวนั้นอร่อยน้อยกว่าเมล็ดข้าว สีขาวบริสุทธิ์
สนับสนุนโดย สมัครจีคลับ ไม่มีขั้นต่ำ
